Λανθασμένη η ομόφωνη απόφαση της κυβέρνησης και των κομμάτων για αναστολή των συνομιλιών για επίλυση του Κυπριακού ως αντίδραση στις Τουρκικές προκλήσεις στην Κυπριακή ΑΟΖ. Λανθασμένη και η στρατηγική της κυβέρνησης για την αξιοποίηση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων.

Για μια ακόμη φορά στην ιστορία του Κυπριακού κράτους, ο πολιτικός κόσμος της Κύπρου, σχεδόν ομόφωνα, οδηγεί τον τόπο σε αδιέξοδα. Η εισβολή, τα εγκλήματα πολέμου, η εθνική κάθαρση και η συνεχιζόμενη κατοχή του 40% της Κύπρου δεν ήταν αρκετή για να σταματήσει η Κύπρος να συνομιλεί με τους Τουρκοκυπρίους. Ούτε η ανακήρυξη της «ΤΔΒΚ», η αναγνώρισή της από την Τουρκία και οι συνεχιζόμενες καθημερινές προσπάθειες διεθνούς αναβάθμισης και αναγνώρισης του ψευδοκράτους από τότε. Ούτε και η συνεχιζόμενη μη αναγνώριση και αμφισβήτηση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία. Ούτε και οι ενστάσεις και διεκδικήσεις της Τουρκίας στην Κυπριακή ΑΟΖ που κατατέθηκαν επίσημα στον ΟΗΕ. Έπρεπε η Τουρκία να εκδώσει ακόμη μία ναυτική οδηγία εντός της Κυπριακής ΑΟΖ για να αποφασίσουν οι πάνσοφοι ηγέτες ότι ξεχείλισε το ποτήρι και πρέπει να ανασταλούν οι συνομιλίες για επίλυση του Κυπριακού. Δεν μας αρκούσαν οι προηγούμενες δηλώσεις ξένων δυνάμεων ότι η Κύπρος έχει το δικαίωμα να αξιοποιεί την ΑΟΖ της. Θέλουμε περισσότερη υποστήριξη.

Και τώρα τι; Τι αναμένουμε ότι θα γίνει σε μια περίοδο που οι δυτικές δυνάμεις παρακαλούν την Τουρκία να εμπλακεί ενεργά για την καταπολέμηση της απειλής  των τζιχατιστών του «ισλαμικού κράτους»; Η Τουρκία έχει τα σχέδιά της όταν προκαλεί. Εμείς έχουμε όταν αντιδρούμε; Η Τουρκία επεδίωκε να έχει λόγο στις αποφάσεις αξιοποίησης της Κυπριακής ΑΟΖ, ενώ δεν είχε. Η αναστολή των συνομιλιών θα αυξήσει ή θα μειώσει τις επιδιώξεις της Τουρκίας; Συνεννοηθήκαμε με οποιονδήποτε από τους «φίλους» μας πριν αποφασίσουμε;

Το επιχείρημα ότι ούτως ή άλλως οι συνομιλίες οδήγησαν διαχρονικά σε υποχωρήσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς χωρίς αποτέλεσμα είναι άσχετο. Οι διαχρονικές όμως υποχωρήσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς κατά τις συνομιλίες, χωρίς ουσιαστικά ανταλλάγματα, οφείλονται στις ίδιες λανθασμένες νοοτροπίες και ψευδαισθήσεις. Όπως και οι νοοτροπίες που οδήγησαν τις Κυπριακές τράπεζες να συνεισφέρουν τεσσερισήμισι δισεκατομμύρια ευρώ για τη διάσωση της χρεοκοπημένης ελληνικής οικονομίας.

Λανθασμένη είναι και η στρατηγική της κυβέρνησης για την αξιοποίηση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων εκ του αποτελέσματος.  Τρία χρόνια μετά την ανακάλυψη ενός σημαντικού κοιτάσματος που μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες της Κύπρου για δεκαετίες αυτό παραμένει αναξιοποίητο, καθηλωμένο από τη μεγαλομανία διαδοχικών κυβερνήσεων και την πιστή αφοσίωση  τεχνοκρατών  στους πολιτικούς τους ευεργέτες.

Η λύση: Υπομονή. Τα πράγματα δεν πρόκειται να βελτιωθούν σύντομα. Εκφράστε τη δυσαρέσκεια σας  και δώστε με τη ψήφο σας ευκαιρίες σε νέους υποσχόμενους ηγέτες που δεν προέρχονται από το πολιτικό κατεστημένο της διαφθοράς και της συναλλαγής. Προπαντός, σταματήστε να τους ζητάτε χάρες. Γιατί αυτός είναι ο τρόπος που έχουμε γίνει όλοι συνυπεύθυνοι.

Η Ενδέκατη Εντολή

Ένα ενδιαφέρον άρθρο του Γιάννη Παναγιώτου δημοσιεύτηκε στις 10 Αυγούστου στο Φιλελεύθερο. Εκφράζει τη δική του ερμηνεία της ενδέκατης εντολής στην οποία αναφέρεται το ομώνυμο τραγούδι του Γκάτσου: «Ο άνθρωπος δε δικαιούται να παραμένει αδιάφορος για την αδικία...». Μεγάλες κουβέντες από ένα νέο πολιτικό που προέρχεται από ένα χώρο που όταν του δόθηκε η ευκαιρία καθιέρωσε τον νεποτισμό, το ρουσφέτι και την διαπλοκή ώστε να μην αδικούνται οι οπαδοί του...αδιαφορώντας εάν αδικούνταν όλοι οι άλλοι!

Δεν ισχυρίζομαι ότι γνωρίζω τι σκεφτόταν ο Γκάτσος όταν έγραφε το τραγούδι του αλλά ο ίδιος προειδοποιεί ότι «την Ενδεκάτη Εντολή την ξέρουν μόνο οι τρελοί και όλοι της γης οι σκλάβοι». Η δική μου συμβουλή προς τους νεότερους:

Δεν χρειάζεται να γίνετε ούτε τρελοί ούτε σκλάβοι. Διαλέξτε τις μάχες που μπορείτε να κερδίσετε και μην εμπιστεύεστε ούτε πολιτικούς ούτε σωτήρες. Απλά φροντίστε να είσαστε σε θέση να δίνετε καμιά μάχη για να προστατέψετε τα δικαιώματα και τις ελευθερίες σας  αποτρέποντας κάποιες αδικίες εναντίον σας. Όσο για τους πολιτικούς με τις μεγάλες κουβέντες, απλά κρίνετέ τους από το βαθμό επιτυχίας τους να επιφέρουν εκείνα που διακηρύσσουν.

Ευθύνες για το ποιος φταίει μπορούν να αποδοθούν στους ηγέτες, στην κοινωνία, στον λαό και στην πολιτεία, όπως καταλήγει στο άρθρο του ο κ. Παναγιώτου.  Κάποιοι όμως φέρουν ποινικές ευθύνες ενώ κάποιοι άλλοι έχουν μάθει να παίρνουν δανικά χωρίς να τα επιστρέφουν.

Ο κάθε πρόεδρος Παναγιώτου θα τιμούσε τους ψηφοφόρους του εάν φρόντιζε να διορθωθούν αυτά τα απλά, χωρίς να επιχειρεί να φορτώσει στον απλό κόσμο τις ευθύνες των πραγματικών υπαίτιων. 

Ευρωεκλογές 2014

Έπρεπε τελικά να ζήσω για μισό αιώνα πριν πραγματικά καταλάβω την ιστορία που οι δάσκαλοι προσπαθούσαν να μου μάθουν στο σχολείο: Πως είναι δυνατό οι διάφοροι  ανώριμοι, απαίδευτοι, ανίκανοι και απατεώνες, αφού αναρριχηθούν  σε θέσεις εξουσίας, να δημιουργήσουν τόσες πολλές υποχρεώσεις και δυστυχία στον απλό κόσμο, ώστε να φαίνεται πως μόνο μια επανάσταση θα μπορούσε να δώσει πραγματική ελπίδα. Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές, οι επαναστάτες δεν είναι καλύτεροι από αυτούς που προσπαθούν να ανατρέψουν. Ακόμη, ότι όταν κάποιες παρατάξεις διαφωνούν έντονα, είναι, εν μέρη, και οι δύο λανθασμένες. Ιδιαίτερα όταν καραδοκούν εξωτερικές απειλές (βλέπε διχόνοια των Ελλήνων).

Σε αυτό τον τόπο γεννηθήκαμε με τη διαμάχη μεταξύ εθνικο-απελευθερωτών και κομμουνιστών. Αποδείχτηκαν και οι δύο λανθασμένοι και προκάλεσαν και οι δύο παρατάξεις τεράστιες συμφορές. Στη συνέχεια χωρίστηκαν σε ευρωλάγνους (η Ενωμένη Ευρώπη των ελεύθερων αγορών και της αλληλεγγύης και άλλων ψεύτικων υποσχέσεων) και αντιευρωπαϊστές (ΕΟΚ-ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο). Δεν θα ασχοληθώ με τους μικρότερους, οι περισσότεροι από τους οποίους πορεύθηκαν με την ονομαστική κατάληψη κάποιας παγκόσμιας τάσης (φιλελεύθεροι, σοσιαλιστές, πράσινοι) τελικά προκαλώντας περισσότερα προβλήματα στα θέματα που επικεντρώθηκαν τάχατες να υποστηρίξουν, αλλά που πραγματικό σκοπό είχαν την άσκηση επιρροής ή εξουσίας και το βόλεμα ημετέρων. Απόδειξη; Ο μακρύς χρόνος που παραμένουν στα αξιώματά τους.

Φυσικά οι αξιωματούχοι της Ενωμένης Ευρώπης δεν προέρχονται από άλλον πλανήτη. Είναι και αυτοί υποκριτές στον ανάλογο βαθμό. Καταρχήν, εφάρμοσαν πολιτικές που γνώριζαν ότι εξυπηρετούσαν περισσότερο τα συμφέροντα των βιομηχανικών χωρών μελών. Τα εμπορικά ελλείμματα της  Νότιας Ευρωζώνης και τα εμπορικά πλεονάσματα της Βόρειας, ήταν γνωστό ότι θα οδηγούσαν σε οικονομική κρίση. Να συμφωνήσουν όμως μια χώρα της Ευρωζώνης, όπως η Ελλάδα, να κουρέψει χρέη της χωρίς να μεριμνήσουν για τις ενδεχόμενες καταστροφικές επιπτώσεις  των αποφάσεών τους, όπως την περίπτωση των Κυπριακών Τραπεζών και της Κυπριακής οικονομίας, αποτελεί ανεύθυνη, αν όχι εχθρική, πολιτική πράξη.

Οι Κύπριοι δεν πρόκειται να αλλάξουν τον κόσμο. Θα πρέπει να επικεντρωθούν πως να αλλάξουν τον τόπο τους, χωρίς να παρασύρονται από φρούδες υποσχέσεις. Η αλλαγή δεν πρόκειται να προέλθει από εκείνους που ενώ κατείχαν θέσεις ευθύνης και εξουσίας, άφησαν να παρθούν, στο βαθμό που τους αναλογούσε, απίστευτες αποφάσεις όπως ας πούμε π.χ. η κρατικοποίηση της Λαϊκής Τράπεζας έναντι  σχεδόν δύο δισεκατομμυρίων ευρώ, και το απίστευτο πάρτι καταχρήσεων που ακολούθησε. Ούτε από εκείνους που αποπροσανατόλιζαν την κοινή γνώμη από τα προβλήματα του τραπεζικού τομέα στο κρατικό μισθολόγιο ή υποστήριξαν την εισαγωγή τόσων ξένων  εργατών από τρίτες χώρες επειδή τάχατες δεν υπάρχουν Κύπριοι που να θέλουν να κάνουν τις δουλειές αυτές (χωρίς να διερωτούνται γιατί τέτοιες δουλειές χρειάζονται στην Κύπρο). Ούτε και οι απαιτούμενες λύσεις στα προβλήματα υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να δοθούν με όλους αυτούς να κατέχουν τις θέσεις τους με τον τρόπο που τις κατέχουν (από κληρονομικότητα ή την γλοιώδη πίστη και αφοσίωσή τους στον εκάστοτε γυμνό βασιλιά). Φυσικά υπάρχουν και παλιότερες ιστορίες, όπως το χρηματιστήριο και την απαλλαγή των κερδών από τη φορολογία ώστε τάχατε να αναπτυχθεί η Κύπρος ως χρηματοοικονομικό κέντρο της υφηλίου, ή τις συνομωσίες για αλλαγή πολεοδομικών ζωνών και τον πλουτισμό των εμπλεκομένων.

Η καλύτερη συμβουλή που μπορώ να δώσω ενόψει των Ευρωεκλογών, τουλάχιστον στους νεότερους, είναι να ψηφίσουν ανθρώπους που δεν πρόκειται να αναπαραγάγουν το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα. Όχι στα κόμματα που εκπροσωπούνται στη Βουλή, όχι στους ανθρώπους που μεταλλάσσονται σε διαφορετικά σχήματα και παραλλάξεις με σκοπό κάποια προεδρία ή άλλο αξίωμα. Εκεί βρίσκεται η πραγματική ελπίδα, χωρίς να σημαίνει ότι κατ’ ανάγκη αυτοί θα αποδειχθούν ορθές επιλογές. Είναι όμως κρίμα, να συνεχίζουν να ψηφίζονται εκείνοι που αποδείχτηκαν λανθασμένες επιλογές. Το πιο σημαντικό, θα δώσει το κίνητρο στους επίδοξους ευρωβουλευτές και άλλους εκλεγμένους αξιωματούχους να ασχοληθούν με την παραγωγή ορθών πολιτικών θέσεων, παρά την επίδειξη αφοσίωσης σε κλεπτοκρατικές πολιτικές παρατάξεις και αρχηγούς.

Προσωπική μου επιλογή, ο Τουρκοκύπριος Σενέρ Λεβέντ. Γράφει καθημερινά τις απόψεις του στην εφημερίδα Πολίτης, εδώ και πολλά χρόνια.