Οι μειώσεις μισθών και ωφελημάτων δε θα επιφέρουν οικονομική ανάπτυξη

Όπως έγραψα και παλαιότερα η οικονομική κρίση αποτελεί μοναδική ευκαιρία για εξυγίανση του κράτους. Δυστυχώς, εκείνοι που έχουν την ευθύνη για να πάρουν τις απαραίτητες αποφάσεις, πρώτιστα η κυβέρνηση, αλλά και η αντιπολίτευση, αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων και ερίζουν γύρω από τα προβλήματα χωρίς να ασχολούνται με την ουσία: Πως να δώσουν τα σωστά κίνητρα σε αυτούς που επηρεάζονται άμεσα (δημόσιους υπαλλήλους και κρατικούς αξιωματούχους) για να προσφέρουν καλύτερες υπηρεσίες με χαμηλότερο κόστος. Αυτό δε με εκπλήσσει. Δεν είναι εύκολη υπόθεση να λύσεις τα προβλήματα που εσύ ο ίδιος δημιούργησες με προηγούμενες αποφάσεις σου.  Χωρίς να αναμένω ότι θα αλλάξει κάτι, καταθέτω για ακόμη μια φορά τις απόψεις μου: Οι μειώσεις μισθών και ωφελημάτων δε θα επιφέρουν οικονομική ανάπτυξη.

Αυτή είναι η δεύτερη φορά που καμία από τις δύο «ανεξάρτητες» εφημερίδες στις οποίες συνήθως αποστέλλω άρθρα μου δεν με τίμησαν με τη δημοσίευσή του. Το πρώτο μου άρθρο που δε δημοσιεύτηκε ήταν στις 18.1.2005: Τυχόν τελική συμφωνία στην προτεινόμενη επέκταση του ορίου αφυπηρέτησης των δημοσίων υπαλλήλων στο 63ο έτος της ηλικίας, ως έχει, θα επιδεινώσει αντί να βελτιώσει την υφιστάμενη κατάσταση. Βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα για τα πράγματα που διαβάζουμε στις εφημερίδες και το ρόλο τους στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. 

Διόρθωση 20.12.2011: Η εφημερίδα Ο Φιλελεύθερος  δημοσίευσε το άρθρο μου στις 12.12.2011 με κάποιες συντακτικές περικοπές/ λογοκρισία: Το άρθρο μου όπως δημοσιεύτηκε στο Φιλελεύθερο.

Ο χειρότερος μας εχθρός

Η Κύπρος αποτελεί μια από τις πολύ λίγες χώρες που έχουν κατορθώσει να μειώσουν το χάσμα που τις χώριζε πριν από το Β Παγκόσμιο πόλεμο  με τις πλούσιες χώρες αυτού του κόσμου. Είναι ένα αξιοθαύμαστο επίτευγμα σε ένα κόσμο που η γενική τάση είναι να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Στην πορεία, οι Κύπριοι πολέμησαν για το δικαίωμα αυτοδιάθεσής τους, διχάστηκαν και πολέμησαν μεταξύ τους για τον προσδιορισμό της εθνικής τους καταγωγής, τις θέσεις εξουσίας και το μερίδιο της οικονομίας, ζήτησαν την επέμβαση ξένων στρατών για να επιβάλουν την άποψή τους στους υπόλοιπους συμπολίτες τους, έχασαν τη μισή Κύπρο στην Τουρκία, και αφού ανέκαμψαν οικονομικά εντάχθηκαν και επίσημα στην ομάδα των πλουσίων μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευροζώνης. Σήμερα, η οικονομική κρίση, η τραγωδία στο Μαρί, η εγκληματικότητα  και η διαφθορά, η στείρα πολιτική αντιπαράθεση, η ανάδειξη ημετέρων ανεξάρτητα ικανοτήτων και προσόντων, η αδιαφάνεια στις αποφάσεις, η αχρείαστη μυστικότητα και η ταυτόχρονη επιπολαιότητα στα θέματα καθορισμού της ΑΟΖ της Κύπρου και των ερευνών για υδρογονάνθρακες, μας ξαναθυμίζει την επανάληψη της ιστορίας: Ο χειρότερος μας εχθρός είναι ο εαυτός μας. Γιατί;

Η απαξίωση των θεσμών

Ψες παρακολουθούσα από το χαζοκούτι τις προειδοποιήσεις του Γενικού Γραμματέα του ΑΚΕΛ κ. Α. Κυπριανού προς τους πολιτικούς του αντιπάλους ότι η ανοχή των ύβρεων και της απαξίωσης του κόσμου εναντίον του Προέδρου και άλλων θεσμών θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα και στην απαξίωση των υπόλοιπων πολιτικών. Επιτέλους ο κ. Κυπριανού φαίνεται να έχει αντιληφθεί ότι οι αντιδράσεις και η απαξίωση του κόσμου δεν είναι καθοδηγούμενες από ακροδεξιά φασιστικά στοιχεία, ούτε ελέγχονται από την αντιπολίτευση. Εύχομαι ότι σύντομα ο κάθε κ. Κυπριανού, Γενικός Γραμματέας ή Πρόεδρος αυτού του τόπου θα αντιληφθεί τις δικές του ευθύνες και τους πραγματικούς λόγους για τη διάλυση των θεσμών, την οικονομική κρίση, την τραγωδία στο Μαρί και τη διατήρηση της κατοχής, ώστε να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα για να αποφευχθεί ο κατήφορος προς το χάος...ξεκινώντας με την εκούσια αποχώρηση τους από τις θέσεις εξουσίας που κατέχουν. Μόνο έτσι, αν όχι με κάποιο άλλο θαύμα, θα μπορέσουν να προσφέρουν στον αγανακτισμένο πολίτη την ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούν να αρχίσουν να γίνονται καλύτερα.

Σίγουρα αγαπητέ κάθε κ. Κυπριανού, ο σεβασμός και η ανοχή του κόσμου προς όσους εκπροσωπούν σήμερα τους θεσμούς δεν πρόκειται να βελτιώσει τα πράγματα. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα μπορούσε να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν ώστε να περισώσει τους θεσμούς. Επέλεξε να μην το πράξει και να αποδώσει τις ευθύνες σε συνεργάτες που ο ίδιος διόρισε σε θέσεις εξουσίας και το σύστημα. Γιατί εσείς αναμένετε από τον κόσμο να σεβαστεί τους θεσμούς και το σύστημα;

Κ. Δέλτα, Ενότητα και Αποφασιστικότητα, Εθνικισμός και Πατρίδα, Πολίτης 12.8.2011

Μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις είναι να διαβάζεις κάτι που είχες κάπου στο μυαλό σου αλλά ποτέ δεν κατόρθωσες να το εκφράσεις όπως ο συγγραφέας. Το άρθρο του Κωνσταντίνου Δέλτα με τίτλο «Ενότητα και Αποφασιστικότητα, Εθνικισμός και Πατρίδα» που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πολίτης στις 12.8.2011 αποτελεί μια τέτοια απόλαυση, παρόλο που δε θα συμφωνήσω με το συμπέρασμά του στο τέλος ότι το πρόβλημα είναι η έλλειψη αγάπης για την πατρίδα. Κύριε Δέλτα, σας συγχαίρω σας ευχαριστώ θερμά.

Η τραγωδία στη ναυτική βάση Ευάγγελος Φλωράκης

Η ανθρωποκτονία και ο τραυματισμός αθώων συμπατριωτών μας, η καταστροφή του Ηλεκτροπαραγωγού Σταθμού Βασιλικού στις 11 Ιουλίου, αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η κυπριακή κοινωνία: Νεποτισμός και Αναξιοκρατία, Δεσποτισμός και Διαφθορά, Αυλοκολακεία, Αδιαφορία, Ανικανότητα, Ανευθυνότητα.

Πολλοί υπόλογοι, σε όλα τα επίπεδα, παριστάνουν τους αχάπαρους για τους λόγους που φέρουν ευθύνες, και οι εμπλεκόμενοι πολιτικοί αποδίδουν την κριτική που δέχονται σε αλλότρια κίνητρα της αντιπολίτευσης που εποφθαλμιούν τις θέσεις εξουσίας τους. Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι τόσο η αντιπολίτευση όσο και οργανωμένες περιθωριακές ομάδες προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση. Αυτό όμως δεν αποτελεί άλλοθι για την κυβέρνηση και τους εμπλεκόμενους κρατικούς αξιωματούχους, για όσα έκαναν ή παρέλειψαν να πράξουν.

Με μια μικρή ελπίδα ότι αυτή τη φορά οι θυσίες δε θα πάνε χαμένες, καταθέτω τις δικές μου απόψεις: Η μόνη έντιμη πράξη, πρόεδρε, είναι πλέον το χαρακίρι.

Επικαιροποίηση 21.7.2011: Τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως πολλοί θα θέλαμε. Τα μασημένα λόγια της κυβέρνησης και των κρατικών αξιωματούχων αντί μιας καθολικής παραδοχής ευθύνης και μετάνοιας, οι εκδηλώσεις και τα χειροκροτήματα των υποστηρικτών του Προέδρου στο Προεδρικό με αφορμή την επέτειο της Τουρκικής εισβολής, έχουν εξαγριώσει τους αγανακτισμένους που συγκεντρώνονται κάθε βράδυ έξω από το Προεδρικό. Αυτό έδωσε την αφορμή στην μερίδα εκείνων με εθνικιστικές καταβολές να φωνάζουν συνθήματα που δεν έχουν καμιά σχέση με την ανικανότητα και ανευθυνότητα της τραγωδίας που μας κτύπησε. Κάποιος προψές, κτύπησε κάποιον άλλο επειδή δεν του άρεσε η στάση του όταν κάποιοι τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο. Κάποιος άλλος αυτοδιορισμένος οργανωτής επέμενε για πολλή ώρα ότι ο κόσμος θα έπρεπε να υπακούσει στις εντολές του και να κάτσει, αντί να στέκεται. Κάποιοι άλλοι παίρνουν το μικρόφωνο και βγάζουν τα απωθημένα τους. Το σίγουρο είναι ότι η σύναξη αυτή κινδυνεύει να εξελιχθεί σε οχλαγωγία και δίνει την αφορμή στα κομματόσκυλα της κάθε παράταξης να επιδιώξουν τους δικούς τους σκοπούς εκμεταλλευόμενοι τη γενική απαίτηση για παραίτηση της κυβέρνησης. Αυτά βέβαια βοηθούν και την κυβέρνηση που θέλει να βλέπει αντιπολιτευτικά κίνητρα και σκοπιμότητες στην όλη υπόθεση και να προβάλλει τον κίνδυνο επικράτησης τάχα φασιστικών και ακροδεξιών στοιχείων. Το πρόβλημα είναι, ότι η κομματικοποίηση της τραγωδίας, είναι και ο μόνος τρόπος να γλυτώσουν πολλοί ένοχοι. Οι αυλοκόλακες, ανίκανοι, ανεύθυνοι και διεφθαρμένοι, ξέρουν να ελίσσονται και να ανελίσσονται εξυπηρετώντας τους αλλότριους σκοπούς της κάθε κυβέρνησης. Για αυτό το λόγο άλλωστε, καταφέρνουν να προοδεύουν.

Η ανάγκη της αναθεώρησης του συστήματος αδειών κυκλοφορίας για αυτοκίνητα

Μέσα στα πλαίσια της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης που διανύουμε, υπάρχουν σημαντικές ευκαιρίες για να περιοριστούν οι αδυναμίες και οι σπατάλες του κράτους αλλά και για να προωθηθούν ανώδυνα μέτρα για την αντιμετώπιση των σύγχρονων προτεραιοτήτων πολιτικής όπως η επίλυση των κυκλοφοριακών προβλημάτων, η προστασία του περιβάλλοντος και η προστασία της δημόσιας υγείας. Η έκδοση αδειών κυκλοφορίας οχημάτων αποτελεί ακόμη ένα τρανταχτό παράδειγμα της ορμής που μπορεί να αποκτήσει ένα κυβερνητικό πρόγραμμα ώστε να μη μπορεί να σταματήσει ακόμη και όταν δε χρειάζεται πλέον. Τις απόψεις μου για το θέμα αυτό μπορείτε να τις δείτε εδώ: Η ανάγκη της αναθεώρησης του συστήματος αδειών κυκλοφορίας για αυτοκίνητα.